W młodości chodziłyśmy dużo po górach, dwie z nas urodziły się w Zakopanem, wszystkie kochamy Tatry. W 2022 roku przekroczyłyśmy 60 rok życia i postanowiłyśmy wrócić do tego co sprawia nam radość, czyli do wędrówki.
Dlaczego wędrujemy? Co nas pociąga w tym spowolnionym sposobie poznawania świata? Jedni mówią, że wędrówka pozwala poznawać świat w sposób pogłębiony, zauważać detale, które zazwyczaj nam umykają, drudzy, że to przeżycie duchowe, które nas zmienia i odnawia. Jeszcze inni idą, aby się sprawdzić i zbadać granice możliwości.
Ten blog będzie opowieścią o wędrowaniu - naszym, osobistym, ale też chcemy szukać motywacji innych ludzi, słuchać ich historii.
Jak wędrujemy? Wędrówek nie traktujemy sportowo i zbyt rygorystycznie. Nie bijemy rekordów. Nie mamy już ambicji i sił z młodości. Nie śpimy w namiocie, bo nie chcemy, aby nasze plecaki ważyły więcej niż 12 kilogramów. Nie idziemy na spontanie, noclegi mamy wcześniej zamówione. Skorzystałyśmy z kolejki gondolowej, aby wyjechać na grań Małej Fatry. Skorzystałyśmy z propozycji podwózki kilka kilometrów przed Puivert w czasie deszczu.
Wędrówka zmusza do wysiłku i przekraczania własnych możliwości, ale to my wyznaczamy granice. Idziemy w swoim tempie, często odpoczywamy.
Czym jest wędrówka? milczeniem, poszukiwaniem śladów, trudem, słuchaniem, zachwytem, samotnością, spotkaniem, rozmową...
Opowiemy o naszej wielkiej wędrówce. Ale każdy może mieć własną.
コメント